التهاب گوش خارجی
التهاب گوش خارجی، که به آن "اوتیت خارجی" نیز گفته می‌شود، به التهاب یا عفونت در بخش بیرونی گوش، شامل مجرای گوش و پرده گوش اطلاق می‌شود. این وضعیت ممکن است به دلایل مختلفی ایجاد شود و می‌تواند از خفیف تا شدید متغیر باشد.
علل شایع:
عفونت‌های باکتریایی: عفونت‌های ناشی از باکتری‌ها، مانند استافیلوکوکوس یا استرپتوکوکوس، می‌توانند باعث التهاب شوند.
عفونت‌های قارچی: قارچ‌ها نیز می‌توانند به التهاب گوش خارجی منجر شوند، به ویژه در محیط‌های مرطوب.
آسیب فیزیکی: خراشیدگی یا آسیب به مجرای گوش، مانند استفاده نادرست از گوش‌پاک‌کن، می‌تواند موجب التهاب شود.
رطوبت بیش از حد: شنا یا استحمام مکرر می‌تواند رطوبت را در گوش نگه‌دارد و باعث عفونت شود (گاهی به آن "گوش شناگر" می‌گویند).
واکنش‌های آلرژیک: واکنش به مواد شیمیایی یا آلرژن‌ها می‌تواند باعث التهاب شود.
علائم:
خارش: یکی از علائم اولیه التهاب گوش خارجی، خارش در داخل گوش است.
درد: درد ممکن است از خفیف تا شدید متغیر باشد و ممکن است به گردن یا فک نیز سرایت کند.
قرمزی و تورم: مجرای گوش ممکن است قرمز و متورم شود.
ترشح: ممکن است ترشح زرد یا سبز از گوش مشاهده شود.
کاهش شنوایی: التهاب ممکن است باعث انسداد مجرای گوش و کاهش شنوایی موقت شود.
درمان:
داروهای ضدعفونی‌کننده: برای عفونت‌های باکتریایی، پزشک ممکن است قطره‌های گوش ضدباکتریایی تجویز کند.
داروهای ضدقارچی: برای عفونت‌های قارچی، قطره‌های ضدقارچ مورد استفاده قرار می‌گیرند.
پدیده‌های ضدالتهابی: در صورت التهاب شدید، داروهای ضدالتهابی مانند استروئیدها ممکن است تجویز شود.
پرهیز از رطوبت: حفظ گوش خشک و اجتناب از آب خوردن به داخل گوش می‌تواند کمک‌کننده باشد.
اگر التهاب گوش خارجی به طور مداوم ادامه داشته باشد یا شدید باشد، توصیه می‌شود که به پزشک مراجعه کنید تا تشخیص دقیق و درمان مناسب انجام شود.
نویسنده: زهره محمدی
